14 Kasım 2021 - 24. Cenevre Chopin Festivali kapsamında Andrzej Wiercinski piyano resitali
Bu sene 24.sü düzenlenen Cenevre Chopin Festivali kapsamındaki Andrzej Wiercinski piyano resitaline iştirak ettim. Resital, ilk Birleşmiş Milletler toplantısının yapıldığı, Hôtel des Bergues'in ultra prestijli "Salle des Nations" salonunda vuku buldu.
Kravatlı ve jilet semi-formal koduyla icab ettiğimiz mekandaki giyimin pespayeliğini görünce dibimiz düştü. Mekanı direk terk etmek için hamle yaparken, omzumda bir el hissettim. Dönüp baktığımda, o elin Chopin Cenevre Cemiyeti üst komserine (sic) ait olduğunu gördüm. "Sakın!" dedi bana. "Ölümü gör! Sana özel Mazurka'lar çaldırcam ana programdan sonra." Bu kısa ama reddemeyeceğim ısrarı geri çevirmek olmazdı. En ön sırada bize ayrılmış yere oturduk.
Yalnız konserin başlamasına sayılı dakikalar kala bir sıkıntı vardı: piyanonun kapağı yoktu. Hemen festivalin kreatif direktörünü yanıma çağırttırdım. "Buyrun efendim!" dedi. "Piyanoda bir eksik görmüyor musun Mahsun?" dedim. "Efendim, dün gece otelde hırsızlık oldu. Otelde konaklamakta olan Burgundy Düşesi Matmazel Noraliya'nın mücevherlerini, şehrin anahtarını ve piyanonun kapağını götürdüler." dedi. "Aklınızı başınıza toplayın. Bizi elaleme rezil mi edeceksiniz? Kapaksız resitale nasıl başlarız?" diye sert çıkıştım. Allahtan günlerden pazardı da, hemen komiyi pazarın berisindeki çıktıcılara gönderip, eğreti de olsa bir kapak uyduruverdik. Ve konser başladı...
Üstün bir yeteneğe sahip Andrzej'i uzun yıllardan beri tanırım. Genç yaşına rağmen Avrupa salonlarının vazgeçilmez ve uslanmaz dahisi olarak yerini perçinledi. Daha 3 yaşındayken, solfeji sullar seller gibiydi. Özellikle 3/4'lük usul vuruşları Varşova Konservatuarı'nda nam salmıştı. Resitalin programı festivalin üst komseri tarafından e-maille gönderildiğinde; hiçbir parçayı bilmediğimi çaktırmamak için: "Andrzej ne istiyorsa çalsın. Benim için program uygundur." diyerek ivedilikle onayladım. Büyüsü kaçmasın diye konserden önce hiçbir parçayı dinlemedim. Parçalar çalınıp, alkışlar koptukça, yavaştan içim geçmeye başladı. Son çalacağı Sonat, Chopin'in yazdığı 3. ve son sonattı (2. Sonat'ı meşhur ölüm marşını içeren eseridir). Bu esere gelindiğinde dikkatimni tekrar topladım. Ve gerçekten, özellikle eserin son 7-8 dakikalık Finale'inde büyülenmiş, tüylerim diken diken şekilde pür dikkat kesildim. Bu eser, Chopin'in alışılagelmiş Nocturne'lerine, Valse'lerine ve Mazurka'larına benzemiyor; bambaşka bir virtüözün elinden çıkmış gibi. Andrzej benden bu final ile tam puan almış oldu.
Ve bununla kalmayıp, yükselen alkışları karşılıksız bırakmamak adına tam 4 kez bis yaptı. Ve piyanonun başına her bir tekrar geçişinde, daha bilinen parçaları çaldı. İlk bisini Polonez ile yaptı.
Ve ardından 3 mazurkayı pes peşe dizdi. Ben de aklımdan, "komser sözünün eriymiş cidden" diye geçirdim. Cemaat o kadar alıştı ki bislere, 3. bisten sonra "konsomasyona da kalsın" diye sesler yükselmeye başladı. Konserden sonra aperitif masaları dizildi, şampanyalar patlatıldı.
Fazla goygoya gelemediğim için, 2 makaron atıp, paltomu istetip hızla mekandan uzaklaşacekken merdivenlerin başında komseri gördüm. "Aferin, iyi iş çıkarmışsın." deyip yanağından makası aldım.
